Tegelijk met Herman arriveren we op de vijfde, wij met de lift, hij met de trap. Licht hijgend: “Ik neem altijd de trap”. Over het uitzicht, waar wij toch weer door overdonderd zijn: “Je hoort mij inderdaad niet klagen.”
Binnen zien we eerste instantie boeken. “Ik heb altijd veel gelezen.” Zijn appartement heeft naar zijn vurige wens een ‘boekenkluis’, een soort bibliotheek en werkkamer. Toen Herman na de verhuizing de dozen uitpakte en zijn boeken en cd’s op alfabet had ingedeeld, voelde hij zich direct thuis.
Eigenlijk zou hij hier met zijn vriendin gaan wonen, maar ‘zij haakte op het laatste moment af’. Zo heeft hij nu een enorme keuken, mét kookeiland. “Maar ik kook nooit. Echt nooit. Zonde van de ruimte, ik had hier liever een logeerkamer gehad.”
Het zelf doen viel hem reuze mee. Hij stapte in op het moment dat alleen de buitenmuren stonden, hij kon zelf bepalen waar in het gebouw zijn appartement moest komen. “Ik wilde hoog en aan de Westlandgracht. Ik ben gehecht aan uitzicht.”Ook het indelen ging, met hulp van ANA architecten, vlot.
“We wilden in ieder geval een grote ruimte met veel licht. Een grote inpandige berging leek ons ook wel handig.” Rondkijkend: “Door het proces van zelf doen wordt het echt helemaal je eigen huis. Over elke vierkante centimeter is nagedacht.” Dat het twee jaar duurde van casco tot wonen vindt hij heel acceptabel. “Dan heb je genoeg tijd om te definiëren wat je wilt in huis.”
Met de medebewoners ontstond een goed contact, kennis over bouwen en alles wat erbij komt kijken wordt volop uitgewisseld. “Het is een leuk soort mensen dat hier woont, van jong tot oud.” Lachend: “Ik denk dat ik met 65 de oudste ben. We hebben een beetje het pioniersgevoel met elkaar. Ik ben benieuwd hoe het gemeenschapsleven eruitziet als straks de buitenruimte klaar is. Daar zie ik reikhalzend naar uit.”
Herman (65)
Appartement op de vijfde verdieping
115 m2
Door Linda van den Dobbelsteen