Frank en Mariska verkregen hun zo gewenste ruime woning door twee al ingedeelde appartementen op de tweede verdieping ‘aan de elkaar te knopen’. Ons huis heeft een aparte vorm, zegt Mariska niet zonder trots. “Het loopt van oost naar west en is 6,5 bij 23,5 meter.”
Aan die lange gang tussen woonkamer en keuken liggen de slaapkamers, twee badkamers en heel veel opbergruimte. De familie Muller gaf de cascoruimte vorm in samenspraak met ANA architecten. Frank: “Onze wensen vooraf waren: gebruik maken van de zon, balkons op het zuiden, oosten én westen, minimaal drie slaapkamers en een studeer- annex logeerkamer.” Het is allemaal gelukt.
We lopen van de keuken door die gang helemaal naar achteren, naar de zitkamer. Tevreden toont Frank het drankkabinet, met rolluik. En het balkon met uitzicht op de gracht, waarvan ze zelf bepaalden dat het hier moest komen.
Het stel ging niet in zee mee de projectbouwer, maar koos voor zelf afbouwen. “Op een gegeven moment ben je dan zo acht, negen man aan het aansturen: één voor de vloer, een timmerman voor het maatwerk, en ga maar door. Dat is bewerkelijk.” Het grote voordeel: “Je hebt invloed op de kwaliteit van de materialen.”
Frank pakt zijn telefoon, hij heeft wat hij graag wilde: domotica. Bijna al het elektrische in huis is op afstand te regelen vanaf apps op je telefoon, zoals het licht, geluid en de gordijnen. In huis is geen snoer te zien. Mariska, met een lach: “Het is geven en nemen”. Frank: “Jij hebt het hout van de kasten en keuken gekozen”.
Dan, zonder gekheid: “Het is heel gaaf geworden, precies zoals we wilden. En allemaal op wandelafstand van leuke restaurants en winkeltjes. We zijn heel blij dat we dit gevonden hebben.” Hun blik dwaalt af, door het raam zien ze de buurman lopen. “Hé, daar is Herman.” Er volgt een vrolijk zwaaien.
Frank, Mariska, Maud en Hannah
Appartement op de tweede verdieping
150 m2
Door Linda van den Dobbelsteen